So tyd terug bevind ek myself in nogal ‘n diep groef. Ek het eenvoudig nie die krag om my kamera eers uit die laai te haal nie. En as iemand my oorreed om iets af teen, lê die foto’s vir weke op die kaart, sonder dat ek eers daarna kyk.

Die skrywers noem die writer’s block. Dis in elke kuns vorm. Daai groot wit canvas wat jy eenvoudig net nie weet waar of hoe om te begin nie. (My to-do lysies voel ook so!) Rondom dieselfde tyd lees ek dagstuk deur Lisa Harper oor wat ons doel in die liggaam van Christus is. Ek val vas. Steeds in my groef. Ek voel soos ‘n simple hamster op ‘n wiel. Al in die rondte. Moeg gestruikel oor my eie soeke en niks om daarvoor te wys nie.

En dan sit ek een aand iewers en iemand vra vir my hoekom skryf ek nie ‘n boek nie. Ek lag. Rerig? Nie lank daarna vra nog iemand vir my dat ek als in boekvorm moet sit. Waar op aarde moet ek tyd kry? En net vanaand, keer nog iemand my voor – Mariëtte; skryf!

Ek weet steeds nie hoe of waar nie. Of wat nie. Waaroor skryf mens so baie?  Maar in hierdie diepste soeke na wat my deel in die liggaam is, lees ek ‘n artikel oor hoe om uit my fotografie groef te kom.

1. Koop nuwe toerusting. (Wat ‘n grap?! Hier in Namibië moet ek my bakkie verkoop om dit te doen.) En toe beland ‘n kamera op my tafel.
2. Dwing jouself om ‘n nuwe genre te probeer. Makro.

Met ‘n nuwe kamera in die hand begin ek toe soek. Soek na blomme. En goggas. Die jongste kry ook ‘n kamera (raai-raai wie gaan saam met sy Ma begin foto’s neem?) en sy kamera doen makro en onderwater. Nou speel ek eers.

Ek weet ek moet foto’s neem. En ek weet ek moet skryf. So stuk-stuk sal ek seker uitfigure hoe om die twee saam te doen of net dit te doen. Maar vir nou moet julle maar smile en wave… want hier is vir julle so bietjie uit my persoonlike folder: Makro!